پروانه باز: پره های آن به یک نقطه مرکزی متصل هستند و به دلیل نداشتن دیواره از لحاظ ساختاری ضعیف می باشند. اگرچه تمیز کردن، تعمیر و نگهداری آنها راحت تر است. معمولا با قطر های کوچک در پمپ های ارزان قیمت برای جامدات سوسپانسیون مورد استفاده قرار می­گیرند.

پروانه نیمه باز: به علت داشتن دیواره ی پشتی راندمان و قدرت بهتری نسبت به نوع باز آن دارند. می توان در پمپ هایی با قطر متوسط از آنها بهره برد. همچنین توانایی انتقال مایعات با درصد کمی از جامدات معلق جز قابلیت های این دسته از ایمپلر هاست.

پروانه بسته: متداول ترین نوع ایمپلر هستند که به علت داشتن دو صفحه در جلو و عقب هزینه بالاتری دارند اگرچه کارایی آنها بسیار بالاتر از دو نوع دیگر است و در پمپ های سایز بزرگ از آنان استفاده می شود. به علت دشوار بودن نظافت پره ها از مایعات تمیز (بدون هرگونه جامدات سوسپانسیون) در آنها استفاده می شود تا از رسوب گذاری در داخل آن جلوگیری شود.

جنس ایمپلر ها:

با توجه به کاربردشان جنس های مختلفی از جمله چدن، استنلس استیل (فولاد ضد زنگ)، آلومینیوم، فایبر گلس و پلاستیک دارند. امروزه به طور معمول از استیل سری 304 و 316، فولاد داپلکس و سوپر داپلکس استفاده می شود.